Ik schrijf al zo lang ik me kan herinneren: verhaaltjes, dagboeken, blogs … Het was dus lang mijn hobby. Dat vond ik zo leuk, dat ik het steeds meer ging doen als job, eerst in mijn vrije tijd en later gecombineerd met een halftijdse job. Sinds 2014 werk ik volledig voor mezelf en doe ik dus de hele dag bijna niets anders dan schrijven. Soms schrijf ik artikels, columns of boeken in opdracht voor een bedrijf, krant, magazine of uitgeverij, maar vaak schrijf ik boeken voor mezelf. Een grote gelukzak ben ik!

Stiekem wel, ja. Al toen ik zes jaar was en nog maar net kon lezen en schrijven, zat ik verhaaltjes te verzinnen, aan het zwarte bureautje dat ik van mijn bompa had gekregen. Ik dacht bij mezelf: waw, stel je voor dat je dit de hele dag mag doen als werk … Maar dat durfde ik toen nog lang niet luidop zeggen.

Néé, integendeel! Lekker rustig. Niemand die je de oren van je kop kletst wanneer je je nét wilde concentreren. Geen lawaai op een open landschapsbureau waar je de hele tijd wordt afgeleid. Ik word altijd omringd door mijn eigen, fijne spulletjes en boeken en dat vind ik heerlijk. Ik kan me wel voorstellen dat veel mensen dat ontiegelijk saai zouden vinden. Gelukkig mag ik voor allerlei projecten ook vaak samenwerken met hele leuke mensen, dus als ik het toch een keer te saai vind, dan bel ik hen gewoon op of we spreken live af in een koffiebar of voor een wandeling.

Alles wat ik hierboven heb gezegd PLUS dat ik middagdutjes kan doen. Zomaar, op mijn werk. (Ik ben echt goed in middagdutjes. De truc is om ze nooit langer dan twintig minuten te laten duren.) PLUS dat ik zo veel fijne mensen mag ontmoeten. PLUS dat ik gewoon kan gaan wandelen en het ‘werken’ kan noemen. PLUS dat mensen me soms komen zeggen dat ze mijn boek meenamen op zeeklassen of gelezen hebben op vakantie of samen met hun (groot)ouders en dat ze er veel uit hebben geleerd. PLUS dat ik alles alleen mag doen. Ik mag helemaal zelf kiezen wat ik in mijn boeken zet, hoe ik het schrijf en welke tekening of welk onnozel mopje ik erbij wil verzinnen.

Dat ik alles alleen moet doen. Wanneer mijn printer weer eens vastloopt, zou het wel heel fijn zijn om gewoon even een handige IT’er te kunnen roepen die dat voor me komt oplossen. Of dat ik mijn eigen teambuildings moet organiseren. En zelf de administratie moet doen. Maar opgeteld is dit eigenlijk maar 1% stomheid op een job die verder 300% heerlijk is, dus dat valt echt wel héél goed mee.

Helaas niet! Ik zou het superboeiend vinden om de opleiding tot bioloog te volgen. Of geoloog. Of sterrenkundige. Of leerkracht aardrijkskunde. Maar ik ben niet zo goed in wiskunde of wetenschappen. En ik weet ook graag een beetje van vanalles, in plaats van héél veel over één bepaald stukje van de wetenschap. Dus nee, ik ben geen bioloog of wetenschapper, maar ik hoop wel dat ik mijn enthousiasme ervoor kan overbrengen.

Omdat alles natuur is, ook wij zelf. Alleen is er zo veel dat wij niet (meer) weten over natuur … Is het niet gek dat we met z’n allen vlotjes twintig modemerken of autologo’s kunnen opsommen of herkennen, maar dat veel mensen niet eens het verschil weten tussen een pimpelmees en koolmees? Dat vond ik ook gek. Dat wist ik vroeger namelijk ook niet eens, maar het is gelukkig wel supermakkelijk om te leren. En je wordt er heel blij van, als je het eenmaal weet. Daarom wil ik aan zo veel mogelijk mensen vertellen en schrijven dat een pimpelmees een blauw petje heeft en een koolmees een zwarte pet – en al die andere, machtig mooie dingen. Bovendien is alles in de natuur verbonden met elkaar, en hoe meer je dat beseft, hoe meer je erover ontdekt en ervan gaat houden.

Nee, ik schrijf ook soms in opdracht over architectuur, of voor een museum of een andere plek. Maar toch vooral natuur.

Tot nu heb ik vooral non-fictieboeken geschreven (weetjes), maar nu ben ik al een hele tijd bezig met mijn eerste eigen kinderboek (fictie). Dat verschijnt in het voorjaar van 2025. Schrijven over natuur is superleuk, maar fictie schrijven is ook erg fijn, omdat het niet zo precies moet kloppen als al die weetjes. Ik moet natuurlijk geen fouten gaan schrijven, maar verder kan ik helemaal zelf kiezen wat er in het verhaal gebeurt en dat is eigenlijk ont-zet-tend leuk.

Néé … Stel je voor! Daar zou ik miljoenen jaren mee bezig zijn. Ik typ de teksten in Word. Gelukkig kan ik heel snel typen. Ik behaalde er zelfs een Gouden Diploma van in het vijfde leerjaar. Op zo’n hele oude tikmachine haalde ik toen 232 aanslagen per minuut. Intussen gaat dat zelfs nog veel sneller, dankzij die moderne toetsenborden.

Zeker niet. (Al vind ik dat stiekem wel het allertofste om te doen.)

Nee, hoor. Ik noem mijn boeken altijd ‘familieboeken’. Hopelijk vindt iedereen er wel iets in dat hem of haar interesseert – of je nu acht jaar bent of achtentachtig. Ik weet nog dat een vriend van mij tijdens een les geschiedenis in het middelbaar aan onze leerkracht vroeg: ‘Mevrouw, waarom gebruik je altijd zo veel moeilijke woorden, terwijl je het ook gewoon simpel zou kunnen uitleggen?’ En dat heb ik altijd onthouden. Daarom schrijf ik (hopelijk) altijd zo dat zowel oudere als jonge mensen snappen wat ik wil vertellen.

Communicatiebeheer, optie Reclame, aan de hogeschool in Antwerpen. (Toen wilde ik nog copywriter worden in een reclamebureau.) Daarna deed ik een jaartje de Voortgezette Opleiding Toerisme in Mechelen. (Ik hou van reizen.) Later ging ik nog vijf jaar naar de academie, waar ik Toegepaste Grafiek deed in avondschool. (Ik heb altijd graag getekend.)

Oh ja, en naast heel wat korte workshops volgde ik ook een cursus Weerkunde (voor Het hemelboek), een cursus Sterrenkunde (voor Het ruimteboek) en twee jaar Spaans in avondschool. Que puedo decir… Me encanta estudiar (si me interesa).

Het is me zeker niet met de paplepel ingegoten. Thuis wisten we er gewoon niet zo veel van, of we waren er niet echt mee bezig. Ik was altijd wel heel blij als we naar een bos gingen, of picknicken in een wei, of wanneer ik een supergrote maan zag of mooie sterren, of schelpen rapen tijdens onze jaarlijkse vakanties aan zee, in Westende. Maar de échte Grote Liefde voor natuur, die kwam er pas toen ik zelf kinderen kreeg. Toen pas ontdekte ik wat die fantastische natuur met een mens kan doen en hoe belangrijk het is om regelmatig naar buiten te trekken. Toch was ik zelf eerder een binnenkind: ik geloof dat ik in mijn jeugd de hele bibliotheek heb uitgelezen!

Laatst vond ik een oud vriendenboekje terug. Daarin schreef ik dat ik ‘journalist of ontdekkingsreiziger’ wilde worden. Dat vind ik eigenlijk nog niet zo héél gek gegokt. Het lijkt zelfs wel een beetje op mijn job nu – al zijn mijn ontdekkingsreizen in de achtertuin of aan de Noordzee misschien nét een tikkeltje minder spectaculair dan die van Christoffel Columbus. (Niet dat ik dat erg vind.)

Leerkracht lager onderwijs zou me ook nog wel liggen, maar dan vooral voor de vakken Frans, Nederlands, knutselen en WO. Laat me alsjeblieft niet zingen of rekenen! (En waar moet ik dan mijn middagdutjes doen?)

Dat denk ik wel.

Dat hangt er vanaf. De oudste houdt de laatste tijd vooral van meerdaagse staptochten met de rugzak en de jongste is dan weer gek op lange, trage strandjutsessies. Vroeger kreeg ik de jongste nooit mee naar buiten. Daarom maakte ik zoektochten voor haar, want als ik zei: ‘We gaan een zoektocht doen!’ wilde ze plots wel mee gaan wandelen. Omdat ik denk dat wel meer ouders dit probleempje herkennen, bundelde ik die zoektochten in Expeditie Natuur en Expeditie Stad.

Het bosboek kwam er omdat ik met mijn (toen nog) kleuterdochters vaak het bos introk, maar … geen antwoord kon geven op al hun nieuwsgierige vragen. Toen ik mezelf erin ging verdiepen, bleek er een schat aan wonderlijke dingen te ontdekken! Met Het bosboek in de hand, verandert elk bos van een decor om door te wandelen naar een geweldige plek vol laagjes en leven, én heb je veel kans op succes om de dingen die in het boek staan ook écht zelf te spotten. (Niets zo frustrerend als een boek vol coole weetjes waar je nooit wat van vindt, toch?)

Omdat dat allemaal geweldige schatten zijn die voor het oprapen liggen, zomaar voor je voeten! En het is natuur, zoals wij zelf, hoe kan je dat nu vies vinden? Oké. Je moet niet letterlijk ALLE stenen meenemen die je tegenkomt (en sowieso vind ik dat je alles zelf moet dragen), maar mooie vondsten zijn zo machtig … Stuk voor stuk mooie snippers wetenschap die je thuis kan blijven bewonderen. Gouden tip: hoe netter je je vondsten uitstalt en hoe beter je ze bewaart, hoe groter de kans dat je ouders toch akkoord gaan als je weer eens een veer wilt meenemen.

Ik ben opgegroeid in Diest, een stadje in Vlaams-Brabant, maar na mijn studies in Antwerpen ben ik nooit meer uit die buurt weggegaan. Vandaag woon ik in Mortsel, vlak naast Antwerpen.

Ik ben geboren op 18 november 1980. Reken zelf maar uit. 😀

Het officiële antwoord is: alles met groenten. Ik hou van groenten! Als het maar niets met dieren is, want die eet ik al een tijdje niet meer. (Het niet-officiële antwoord is: chips. Daarvoor mag je me altijd wakker maken.)

Groen. En blauw! Ook wel rood. En soms geel. (Paars vind ik de minst mooie kleur. Sorry, paars.)

Ja! Heel fijn om de tekeningen en tekstballonnetjes te kunnen laten overeenkomen met de tekst.

Dieren, schelpen en stenen.